Ընկերուհիս աղջիկ ունեցավ : Այնքան երջանիկ էր, իսկ ամուսինը հայտնվեց միայն երրորդ օրը. Իմ ընկերուհին ՝ Տանյան, աղջիկ լույս աշխարհ բերեց: Ծնունդը երկար էր, ստիպված եղան կեսարյան հաստում անել: Նա սաստիկ ցավեր ուներ։ Հիվանդանոցը դեռ կարանտինի մեջ է. Ոչ մեկին ներս չեն թողնում:
Երկրորդ օրը նրան ստիպեցին քայլել, հետո բերեցին երեխային կերակրելու: Լավ է, որ աշխատանքային ժամանակ ընկերուհիները գալիս էին և համեղ բան բերում: Տանյան որբ էր, նա հարազատներ չունի, միայն ամուսին ունի, նույնպես որբ է, ,միայն մեկ եղբայր ունի, նա դեռ դպրոցում է: Տանյան և Իգորը մեծացել են մանկատանը, այնուհետև սովորել են, ամուսնացել, լավ ապրել, իրենց աշխատանքով գնել են իրենց սեփական բնակարանը:
Ամուսնուն թույլ չեն տալիս հիվանդանոց մտնել, և Տանյան չի կարող տեղից վեր կենալ, Իգորը նրան շնորհավորական բացիկ է ուղարկել։ Եվ ահա երրորդ օրը Տանյան լսում է ծանոթ ձայնը իր անունն է կանչում։ Տանյան մի կերպ բարձրացավ անկողնուց ու մոտեցավ պատուհանին։ Իգորն ու նրա եղբայրը օրորվելով կանգնած էին պատուհանի տակ:
Տանյան ապասում էր, որ ամուսինը կխնդրեր պատուհանից ցույց տալ փոքրիկին, ինչպես մյուսներն էին անում։ Բայց Իգորը նույնիսկ չհիշեց փոքրիկի մասին։
— Ինչ է պատահել, վրդովված հարցրեց Տանյան։
— Գիտես, մենք մի լավ քեֆ ենք արել։
— Պարզ է, պատասխանեց Տանյան սառը տոնով։
— Տանյա, ուտելու բան ունե՞ս:
— Այո, Իգոր, մի անհանգստացիր, ես ամեն ինչ ունեմ: Աղջիկներն բերել են ամեն ինչ։ Նույնիսկ չափից ավելին:
— Տանեչլա, դու կարո՞ղ ես մեզ ուտելիք տալ։ Մենք ուրախությունից խմեցինք ամբողջ գումարը:
Տանյան պատուհանը փակեց ու արցունքները սրբելով ներս գնաց։ Իգորը չհետաքրքրվեց ոչ իր վիճակով, ոչ էլ երեխայի մասին հարցրեց։
